aNNa's blog

"...რამდენი სიყალბეა . . . მე ცოტა დავიღალე . . . ისეთი ნისლია რომ გზა ვეღარ გავიკვალე, გრძნობებიც ყალბი გახდა ეს ვეღარ გავითვალე, ვის რამდენი ნიღაბი აქვს ესეც ვერ დავითვალე . . . ცოტა მეწყინა და ცოტა გულიც დამწყდა, ადამიანობა თითქმის ყველგან გაწყდა , ძმობის,მეგობრობის ხიდი ყველგან ჩატყდა, ერთგულებაც კი მგონი ერთად გაქრა. . . აზრებს დაგახვევენ , გრძნობებს ხროვასავით გარს შემოგახვევენ , დრო გავა ნიღაბსაც მალე დაამსხვრევენ, გაგიღიმებენ და თავბრუს დაგახვევენ . . . ეს ჩვენი სამყარო დიდი თეატრია ტყუილში ყოფნა კი ჩემთვის სასჯელია. . . ვის რისი როლი აქვს უკვე ამერია . . . ვერ შეგემატებით .…

გენიოსო, შენ ამბობ რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება!
მე მაოცებს რად იგონებ ყველა ტრფობის მლანძღავ ზღაპარს,
რომ მუდმივი ტრფობის გლოვა აღარავის არ უნახავს,
რომ ივიწყებს ყველა ხსოვნას,ვისაც სატრფო მოუკვდება,
რომ სუყველას გლოვის შემდეგ სხვა ტრფიალი მოუნდება
რომ თითქოსდა აღარავის აღარ ჰქონდეს წრფელი სული,
რომ ერთ სატრფოს სამუდამოდ შემოავლოს სიყვარული!
რაღად გინდა ეგ ცინიზმი რომ მღერიხარ დიდო გონო
ან ვის გინდა ცოდვიანი სტრიქონები გააგონო?!
მილიონში რომ ერთია ვიცი ჩემი ლექსის ქება,
მაგრამ სწორედ იმ ერთშია ტრფიალების უკვდავება!
სკოლის მერხთან მუდამ ერთად იჯდა ლაღი გოგო-ბიჭი,
და უბოძა მათ უფალმა ერთმანეთის ტრფობის ნიჭი
უბოძა და გაიხარა ორმა ნორჩმა,წრფელმა გულმა
და ამაყად იწყო წინსვლა ამ უბადლო სიყვარულმა
ზეიმობდა და ხარობდა სილამაზით ორი გონი
ტრფობის…

Я нелепый романтик, Бесталантный художник. Я пустой изнутри, Неказистый с оболожки... Моя кисть не точна, Одни лишь серые краски, Поломалась судьба, На лице только маски.. Я, как брошенный пес, Беспризорный мечтатель, В глазах читается боль, Льются слезы на скатерть.. Я стихи пишу ночью, Отрекаюсь любя, Только мне в каждой строчке Не хватает тебя. Моя главная роль Погорелого фильма, Тривиальный сценарий, Пленка скрылась за пылью. В глупых пьесах играю Опустевшего театра: Я небрежный актер Двадцать пятого кадра. Я нетрезвый поэт, Я болеющий циник. Сжег все песни дотла, А в груди сердце стынет, Мой ночной собеседник Постылый дождь октября, И в…

პოეტი კვლავაც ჩაიდენს ცოდვებს,

გაივლის დრო და დადგება წუთები,
ერთმანეთისთვის უცხონი ვიქნებით,
ჩვენც შეგვმოსავენ ფერები მუქები,
თმაშიც დაგვათოვს სიბერის ფიფქები.

შევხვდებით ერთმანეთს უცებ და თუ ვიცნობთ,
ამ ნორჩი გულების ბებრული ზმანება,
სულში ჩამოღვრის წარსულის სითბოს და
ჩვენც ერთმანეთი შეგვებრალება.

დაგვენანება სიყვარული და
მისი უბრალო ეს სიმფონია,
შეგვებრალება ის ცრუ დღეები,
უერთმანეთოდ რაც გვიცხოვრია,

მაგრამ, ერთმანეთს ვერაფერს ვეტყვით,
რადგან სათქმელი აღარ გვექნება,
და იმ ჭაღარა სიყვარულიდან,
ორი ობოლი ცრემლი შეგვრჩება.

ცოდვით დავთვერი და აქ მოვეთრიე,

ფეხზე ვერ ვდგავარ ისე ვარ მთვრალი,

ღმერთო შენს სახლში შემოვეთრიე,

მინდა გავსწორდეთ, მომცე ჩემი ვალი.

ცოტა თუ გჭორავდა მასთან ნათელია,

გოლგოთის მთას რომ თელავდი ჯვარით,

ცოდვები მარტო როცა გათელინა.

ვის ანაღვლებდი, გკიცხავდნენ ჯავრით,

რისთვის შეეწირე ასეთი მარგალიტი?

მათთვის ვინც მცირე ვერცხლზე გაგყიდეს

ნუთუ ღირდა ხალხისთვის ასეთი მაგალითი,

რომელთაც კვართი კამათლით გაყიდეს.

ამას აქ რა უნდა? ყველა მე მიყურებს

რამდენის აქ ყოფნა უბრალოდ მოდაა,

მათი ჩურჩული სმენას მიყრუებს

გულში მლანძღავენ და ერთი მოთქმაა.

თქვენ ლაპარაკზე მწარედ მეცინება,

ვერც კი შეამჩნიეთ რამხელა ბოდვაა,

აქ შემოვედი და უცრემლოდ მეტირება,

ამ გულში მთელი სამყაროს ცოდვაა.

რწმენა შემერყა ყოვლად ძლიერო,

მე ხომ არ მითქვამს სიცოცხლე მაჩუქე,

გთხოვ ეშმაკებთან გამაძლიერო

მომხედე თორემ სული სხვას ვაჩუქე.

სული დამიბნელა ამდენმა უნდობლობამ,

ხალხის სიძულვილმა ზეცამდე ამოფეთქა,

სისხლი გამიშრო ამ…

–გამოდი გარეთ ვდგავარ.
–მოვდივარ.

გარეთ გავდივარ და ვხედავ როგორ აბაკუნებს ფეხებს მიწაზე და როგორ გათოშილა სიცივისგან.
ხელებიც გაყინვია (მე მევალება მათი გათბობა)
ძალიან ძალიან მაგრად ვეხუტები და ყურთან მისი ცივი სუნთქვა მცემს.დავდივართ ქუჩებში და თითქმის არც კი ვლაპარაკობთ.ამ ორი წლის განმავლობაშ მგონი რაღაც ჩაოგვიყალიბდა ტვინში თუ როგორ ვთქვა არ ვიცი,გამოხედვითაც,რომ ვიცი რას მეუბნება.სიჩუმეს მხოლოდ მისი ხშირი სუნთქვა და ჩემი ხშირი გულის ცემა ისმის.ბოლოს მაინც ის არღვევს სიჩუმეს:–არ გინდა ამ ქვეყანაში საერთოდ რომ არ ვცხოვრობდეთ?–მაშ სად უნდა ვცხოვრობდეთ?–რავიცი,იქ სადაც სიყვარულს არ უშლიან ადამიანები ერთმანეთს.–ადამიანები ყვე ერთნაირები კი არ არიან.საქართველოშიც არის ისეთი ხალხი სიყვარულს,რომ არ უშლიან.–ხო კი მარა,მე კი არა ჩვენ,რომ შვილები გვეყოლება სიყვარულს არ…

მეზარება ხალხის არარაობა,,,,,,,,,,,,,მოგონილი სექსით ბაქიაობა,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,ჩამვლელების მზერა და ძმაობა,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,სიგრეტის მათხოვარი თაობა,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,დამნაშავის ეჭვიანი თვალები,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,მესანთლეზე მისაცემი ვალები,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,მეზობლების ჩარაზული კარები,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,უკაცობით მოუვლელი ქალები........................!!!!

თუნდაც ძალიან იღლებოდეთ სამსახურში და გეჩვენებოდეთ, რომ არანაირი ცეკვისთვის დრო არ არის, მაინც სცადეთ კვირაში ერთხელ ცეკვის გაკვეთილზე მისვლა. ძველი ინდოელები ამბობდნენ: ცეკვა თავად ცხოვრებააო და ტყუილადაც – არა. ცეკვას ისე, როგორც სხვას არაფერს, შეუძლია, სასიცოცხლო ენერგიით აავსოს და ახალი ფერები შემატოს თქვენს ცხოვრებას.ცეკვა ვახშმად და სადილადდიდი ხანია წამლადაა აღიარებული, რადგან განწყობის გაუმჯობესების გარდა, სერიოზულ დაავადებებსაც კურნავს. ს. ესენინის მუზა, მშვენიერი აისიდორა დუნკანი ტერმინ ”ფსიქოფიზიკის” გაჩენამდე გაცილებით ადრე ირწმუნებოდა, ადამიანის სულიერი მდგომარეობა მის ფიზიკურ მოძრაობებთან პირდაპირ კავშირშიაო. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, გარკვეული სახით მოძრაობებით ადამიანს თავის სულიერ მდგომარეობაზე გავლენის მოხდენა შეუძლია.

ცეკვის დროს ადვილად იხსნება არა მარტო კუნთოვანი დაძაბულობა, ნათლდება…

თემა რომელსაც ეხლა მე უნდა შევეხო ზედმეტად მძიმე თემაა საქართველოსთვის, თემის სახელწოდებაა ''ემიგრანტები'' ანუ სამშობლოდან წასული ჩვენი სისხლის და ჩვენი ერის წარმომადგენლები.