ასე რომ გათბობს...
სხვაგან რომ ეძებ,
ფიქრობ, სად არის...
მე უშენობით ისევ დამათრობს...
ზღვა,
უსასრულო, მზესთან ნაყარი...

მახსოვს,
წუთები მისდევდა წამებს...
ყოველი დილა,
შენთვის მინდოდა...
მესაიდუმლედ ჩვენ გყავდა, ღამე...
და ღამეც,
როგორ სწრაფად მიჰქროდა...

მე ყოველ დილას, მომქონდა ვარდი...
შენ კი,
ჩუქნიდი უცხოს და სტუმრებს...
მე ახლა მივხვდი,
როგორ მიყვარდი...
და დღემდე,
რისთვის ვიცოცხლე თურმე...

ნაცნობი ტალღა,
შორს რომ მივყავდი...
მეძახის ახლა, რომ დავეუფლო...
მეგონა,
მაშინ ძლიერ მიყვარდი...
არადა,
ახლა მიყვარხარ უფრო...

ვინ იცის,
რა სჭირს ჩვენს ნაცნობ მინდორს...
შენს ღიმილს,
მე რომ მაჩუქა ღმერთმა...
მე ახლაც,
ისევ ვიხსენებ იმ დროს...
და კოცნას,
მზეს რომ ვჩუქნიდით ერთად...

მთელი ცხოვრება ნაპირთან ვდგავარ...
მაღლა ზეცაა,
დაბლა ზღვა არი...
ვწუხვარ,
რომ წარსულს, ისე არ ვგავარ...
არადა,
ზღვა ხომ ასე ღრმა არის...

ხედავ?
მზე ზღვაში როგორ ჩავარდა...
ღამეა, მელი...
მე კი, არ მოვალ...
მე ღამით მზესთან ერთად, ჩავალ და
მე ყოველ დილას, შენთვის ამოვალ...