-_ადამიანის ცხოვრება მუდმივი სტრესია, რომელიც სხვა არაფერია, თუ არა შიში.
ერთმა მითხრა წლების წინ, ადამიანი ერთადერთი არსებაა, რომელმაც იცის, რომ მოკვდავია და შიშით გული მისდისო.
ჰოდა, მთელი ცხოვრება მართლა იმის მეტს არაფერს ვაკეთებთ, ის შიში რომ დავძლიოთ, ბედნერებაში რომ გვიშლის ხელს.
მაგალითად
სიახლეების,
ადამიანური ურთიერთობების,
მატერიალური კეთილდღეობის დაკარგვის,
ახლობელი ადამიანების სიკვდილის,
საყვარელი ადამიანის დაკარგვის,
პასუხისმგებლობის აღების
და კიდევ უამრავი სხვა შიში.

არადა, სიახლეებიც ხდება,
ვერც ადამიანურ ურთიერთობებს გაექცევი,
მატერიალური კეთილდღეობებიც მიდის და მოდის,
ახლობლებიც კვდებიან,
საყვარელ ადამიანებსაც ვკარგავთ - ზოგჯერ აზრიანად, ზოგჯერ - უაზროდ,
პასუხისმგებლობასაც ვიღებთ;
ეს ყველაფერი გადაგვაქვს, მაგრამ მაინც გვეშინია.

შიში ძალიან ცუდი რაღაცაა.
იმდენად ცუდი, რომ განვითარებაში გვიშლის ხელს.
არამარტო პროფესიულში, ადამიანურშიც.

და ზოგ ადამიანს ისეთი მარტივი შიში ახასიათებს, 100 წელი რომ ვერ წარმოიდგენ, რომ შეიძლება მას ასეთი მარტივი რაღაცა აფრთხობდეს;
არადა, სწორედ ეგეთ ადამიანებს აქვთ ხოლმე აკვიატებული შიშები, რომელთა მოშორებაზეც ნაწილი მხოლოდ ოცნებობს, ნაწილი კი მათ გადალახვას ცდილობს.

ყველაზე ძნელად მოსაშორებელი შიში, მაინც, ე.წ. "წინა მწარე გამოცდილებაა".
როცა თავიდან იწყებ რაღაცას და თან შიშთ გული გიკანკალებს, რომ არ განმეორდეს ის, რაც წინ ან იმის წინ მოხდა;
იმიტომ, რომ სულ გგონია, ყოველ ჯერზე "ამას არ იმსახურებ" იმიტომ, რომ შენ არასოდეს არაფერს იწყებ. უბრალოდ, სხვებს არ ჰყოფნით საქმის ბოლომდე მიყვანის (ზოგს არც დაწყების) გამბედაობა იმიტომ, რომ მათ თვალში ან ძალიან მაგარი ტიპი ხარ, ან - აბსურდული და, ზოგჯერ, დაუშვებელი რაღაცების ეშინიათ. :)

შიში ცუდი რაღაცა კია, მაგრამ, რეალურად, ის ერთადერთია, რომელიც სტიმულს გვაძლევს, გამუდმებით ვებრძოლოთ საკუთარ თავს და ვაჯობოთ.

Μου αρέσει!