შენ ქალბატონო...
რარიგ დაგიდის მაგ სრულ ქმნილებას,
თვალზე დარდი და ტანზე სიმორცხვე,
როდესაც ახლოს მოვდივარ შენთან,
როგორ ჩუმდები, წამვსვე იმორცხვებ.
როგორ არ გინდა საუბრის მსგავსად,
დამითმო წამი მაგ ნეტარების,
შენც ხომ იცი რომ სინდისის მსგავსად,
უფრო ძლიერად სულ მეყვარები.
ო, ქალბატონო, საქალბატონევ,
როგორ მიყვარხარ, ჩემო სულისთქმავ,
რომ არაგავხარ ნაქალბატონებს,
ვიღაცის ვნების, სხვების სურვილთან.
რარიგ გიხდება მაგ მანდილ მხურავს,
ან თეთრად მოსილს ატლასის ფარჩა,
ან კიდევ თუა შენებრ ქალწული,
ან თუ სიმორცხვე სულ ცოტას დარჩა.
შენს თავს ვიფიცებ თუკი ნამდვილი,
შემოგისალტავს ნამუსის გრძნობა,
თუკი წარსულის იმ აჩრდილებთან,
ვინცკი ყოფილა ქალწულის მგოსნად.
ვინცკი ეწირა პატიოსნებას,
რადგან მშობელის თვალებს ეტირა,
ძველად რომ უცხოს ეს სილამაზე,
ძალადობისთვის ხმლებით ეჭირათ.
არ შეიცვალო ჩემო, მანდილი,
არ დაივიწყო ის ქართლის დედა,
და შეისმინე იყო ნამდვილი,
როგორც ღვთაება სიცოცხლის ბედთან.
გურამ თოდაძე
როგორც ღვთაება სიცოცხლის ბედთან.