ვზივარ და სიტყვები თავისით მოდის, გარეთ წვიმს, ქარია და წვიმის წვეთები ეცემა ფანჯრის მინას ... მონატრება კვლავ მოდის და თავს არ მანებებს , ოთახში სიჩუმეა და ამ სიჩუმეს ჩემი გულის ცემა არღვევს ... ფანჯარაში ვიხედები და იმედი მაქვს მოხვალ ) ვფიქრობ რომ ოოდესღაც აღარ ვიქნები ამ ქვეყნად .. მაგრამ მაინც მჯერა ჩემი უკვდავების... თვალზე ცრელი მომდის და ბოღმა მახრჩობს ... ვხვდები რომ ირგვლივ ყალბი ღიმილია სიყალბეშია ყოველივე გახვეული უცბად მახსენდები და ვმშვიდდები მაგრამ მაინც უსაშველოდ მენატრები !! ხელში წიგნი ავიღე მე 10 გვერძე გადავშალე და შენს სახელს წავაწყდი .. წიგნის ყველა ფურცელი ჩემი ცრემლებითაა დასველებული და დიდი სევდითაა გაჟღენთილი…
არ ვიცი,ალბათ იმიტომ რომ ცუდად ვარ,კარგი საშუალებაა წერა,წერ იმას რაც გინდა.აი ზუსტად მაგიტომ ვწერ რომ მინდა,მინდა ისე როგორც არავის ნდომებია რა არის სიცოცხლე? სიცოცხლე ჰაერია რომელსაც სუნთქავ,სუნთქვის გარეშე ვერ ვიცოცხლებდით,აი ეხლაც ვსუნთქავ და ისე ვწერ თან იმ იმედით რომ კარგად ვიქნები,ჩერდება წამი და ვჩერდები მეც,ვჩერდები იმიტომ რომ დავინახო,ვინ? ის ვინც მასუნთქებს მაგრამ სადაა?სიბნელეა...ნისლშია გახვეული ყველაფერი. დრო გადის.....სუნთქვაც გიჭირს მის გარეშე,ის ჰაერია,სიცოცხლეა,რომელიც უფლებას გაძლევს რომ იცოცხლო,იცოცხლო ისე როგორც არავინ ცოცხლობს,გიყვარდეს ისე როგორც არავის უყვარს... ახლა მარტო ვარ.ვინ იცის სადაა? მივიხედავ უკან და არავინ არაა.სად გაქრა სიცოცხლე?დაბრუნდება ნეტავი? არ ვიცი სადაა დრო გავა და მთავრდება ვისაც ეძებდი ყოველთვის. მე მჯერა რომ ვიპოვი,ვისაც…