KANEIS's blog
Μια αληθινή γυναίκα, είναι αυτή που δεν θα προσπαθήσει με επιμονή να μιμηθεί τις υπόλοιπες και την τάση της εποχής. Που δεν θα ανεβάσει 1.300 φωτογραφίες με trendy φίλους που τάχα περνάει ουάου, αλλά θα περάσει καλά για την πάρτη της. Έτσι κι αλλιώς συνήθως όταν περνάς αληθινά καλά, δεν έχεις χρόνο και σκέψη για check in. Που δεν ζητάει απεγνωσμένα μέσα από καθημερινές και προκλητικές και φτηνιάρικες φωτογραφίες την αναγνώριση της ομορφιάς της αλλά ρίχνει ένα χαμόγελο και απαντάει σε αυτές που προσπαθούν με χίλιους τρόπους »Χαλαρώστε, εδώ είμαι». Που ο λόγος της έχει τέτοια υπόσταση που την ξεχωρίζουν…
...απουσία...ο μόνος τρόπος να εκτιμήσεις εκ των υστέρων την απουσία κάποιου...ο μόνος τρόπος να κατανοήσεις βαθειά ότι η παρουσία των ανθρώπων δίπλα μας κάθε άλλο παρά δεδομένη πρέπει να φαντάζει...θέλει μεγάλη προσπάθεια η σχέση των ανθρώπων κάθε είδους...θέλει θυσίες...για να καταπολεμήσεις το εγώ σου προκειμένου να ζήσεις αρμονικά με τους ανθρώπους που θέλεις δίπλα σου...και ξέρεις ότι πραγματικά δίπλα σου θα είναι ελάχιστοι...λίγοι θα είναι αυτοί που θα ξέρεις ότι σε κάθε σου στραβή θα είναι δίπλα σου να σε στηρίξουν....να χαρούν πραγματικά με την χαρά σου...χωρίς φθόνο και να τους καταβάλει η λύπη σου και να την νιώθουν και…
Και τι να πρωτοπεις για αυτό το μέρος της γης...κάθε της δρόμο τον έχεις περπατήσει απ'άκρη σ'άκρη. κάθε της σοκάκι το έχεις σεργιανίσει τόσες φορές...το έχεις εξερευνήσει μα κάθε φορά που ξαναπερνάς βρίσκεις και κάτι που δεν είχες προσέξει...έχεις δώσει το ραντεβού σου στην πάλαι ποτέ είσοδο της πόλης....ένα ''ΚΑΜΑΡΑ'' και μια συγκεκριμένη ώρα...δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω...από εκεί κατεβαίνεις την πλατεία Ναυαρίνου και οι μυρωδιές σε συνεπαίρνουν....παντού μικρά αμαγαζάκια με κάθε είδους διατροφικές απολαύσεις για όλα τα γούστα...ένα συνθετο μωσαικό ανθρώπων τόσο ίδιων μα και τόσο διαφορετικών ταυτόχρονα ''αράζει'' στα πεζούλια...τα παγκάκια...ατελείωτες συνομιλίες σοβαρές μα και χαζές...με νόημα η χωρίς...μοναχικοί…
Αυτό που ήθελες να γίνει τόσο πολύ...από μικρό παιδί...έγινε! Ο αμίλεικτος χρόνος έκανε αυτό που ζητούσες τόσο έντονα...που βιαζόσουν να γίνει...να μεγαλώσεις...να κάνεις την πολυπόθητη είσοδό σου στον κόσμο των μεγάλων....ωστόσο δεν τον φανταζόσουν έτσι...δεν ήξερες ότι αυτός ο κόσμος κρύβει πολλές φορές τόσο μεγάλη υποκρισία...τόσο φθόνο..τόση ιδιοτέλεια και εγωισμούς...η δίψα που είχες να φυγεις όσο γρηγορότερα γίνεται από την παιδική σου ηλικία ίσως δεν ήταν και η πιο ''πετυχημένη'' σου ευχή! Η ροή της κυνικής πραγματικότητας σου αφαίρεσε ένα μεγάλο κομάτι της αθωότητάς σου που ήταν αφορμή για να παίρνεις χαρά από το παραμικρό...που ίσως τώρα σου φαντάζει τόσο…
ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που γερνάω μαμά...είναι η φυσική εξέλιξη της ζωής...γεννιόμαστε....ζούμε...γερνάμε...φεύγουμε...ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που περνάνε τα χρόνια και ανακαλύπτω ότι δεν ζω με τον τρόπο που ονειρευόμουνα από μικρό παιδί...ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που κοιτάζοντας πίσω μου βλέπω ανθρώπους που αδίκησα...που δεν σεβάστηκα...που πλήγωσα ηθελημένα ή άθελα μου....ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που δεν αγάπησα ανθρώπους που με αγάπησαν και δεν αγαπήθηκα από ανθρώπους που αγάπησα. ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που δεν ένιωσα ποτέ όσο ποθητός θα ήθελα...Με πειράζει που μεγαλώνοντας δεν έγινα κάποιος....δεν καταξιώθηκα...δεν σε έκανα να νιώθεις περήφανη για μένα...ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ που δεν ήμουνα συνεπής απέναντι στον εαυτό μου και τα όνειρα που έκανα από μικρό…