Με κάλεσες και ήρθα εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό του Οκτώβρη.Ημουν ποτισμένος με μελανχολία ενώ έβρεχε.Οταν σε αντίκρυσα ένοιωσα ανακούφηση που μου πρόσφεραν τα καστανά σου μάτια.Απλωσα το βλέμμα σε κάθε γωνιά του σπιτιού και είδα μια παρέα απο όμορφα κορίτσια , ξαπλωμένα στο χαλί ακούγοντας το ΄΄ When a blind man cries΄΄.Εσυ με σκούντησες απο ζήλεια και δε μου έδωσες περιθώρια να διασκεδάσω ή τουλάχιστον να περάσω μια όμορφη μέρα.Δεν ήξερες όμως οτι εσυ ήσουν κάτι παραπάνω απο αυτές.Θυμάμαι τη φωνή σου να μου λέει:
-Θυμήσου το αυριανό πρωινό.Θυμήσου και φαντάσου τα κρύα χέρια του γιατρού να ψαχουλεύουν τα σημεία που μόνο εσυ εχεις αγγίξει.Θυμήσου τους ιατρικούς όρους που θα μας παγώσουν το αίμα.
Εκείνη την ημέρα είχα φύγει απο το σπίτι της ποτισμένος με περισσότερη μελανχολία.Ηταν ενα σταχτύ και κρύο πρωινό.
Οι τελευταίες ιατρικές οδηγίες είχαν σταματήσει να βγαίνουν απο το πανφάγο στόμα του γιατρού και απο κει και πέρα αρχίσε ο φόβος.Ενας φόβος που είχε αρχίσει όταν κατεβαίναμε τα σκαλιά του υπογείου.Εκανε κρύο εκεί ενω το φως του πρωινού έμπαινε ελάχιστο.Η Κ.... κρύωνε, όχι επειδή έκανε κρύο αλλά επειδή σκεφτόταν τα κρύα χέρια του γιατρού που θα αγγιζαν ασυναίσθητα τη σάρκα της.Πάντα της άρεσε να μου λέει:
-Δες τι όμορφο σώμα έχω!!!!!!!
Τώρα όμως έβλεπε την γύμνια της και ένοιωθε απαίσια.Η νοσοκόμα την είχε οδηγήσει στο ΄΄καταραμένο΄΄ δωμάτιο που εκει μιλούσαν μονάχα τα εργαλεία του θανάτου.Τα χειρουργικά εργαλεία.Εγω ήμουν σε αλλο δωμάτιο , εκει όπου περίμεναν πέντε κρεββάτια για να δεχτούν όλα εκείνα τα κορίτσια που αποφάσιζαν σκληρότερα.Σ΄ένα απο αυτά ήταν μια κοπέλα ίσαμε δεκαέξι χρονών και δίπλατης μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας.Η κοπέλα έμοιαζε πεθαμένη με ένα νεκροσέντονο πάνω της ενω η γυναίκα έμοιζε σα νεκροκέρι.Μου ηταν αδύνα τον να σκεφτώ οτιδήποτε.
ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΗΣΟΥΝ ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΑ.

Μου αρέσει! 1