ΣΟΥ ΜΙΛΩ ΕΓΩ….

Άνθρωπε στάσου δυο λεπτά και πρόσεξε και έμεναΘα σου μιλήσω συμβουλές που είναι καλές για εσένα.Με βλέπεις κόκκαλο γυμνό με δίχως φαντασία και λες δεν ήμουν τίποτε δε δίδεις σημασία… Μα κάποτε στα χρόνια μου είχα και εγώ το Κάλλος και βάδιζα περήφανος σα φουσκωμένος γάλος…Και είχα και εγώ τη δόξα μου σοφία του Σωκράτη του Ηρακλή τη δύναμη φήμη πολύ στα κράτη…Είχα μαλλιά μεταξωτά και μάγουλα σα μήλοκαι φρύδια που δε βρίσκονται σαν της ελιάς το φύλλο.Είχα καρδιά του λέοντος και μπράτσα σιδερένιαακούραστα τα πόδια μου και στήθη μαρμαρένια.Είχα τη γλώσσα του αηδονιού ,μάτια μεγάλα μαύρακαι μερικοί μου λέγανε όλα μαζί που τα’βρα?Γι’αυτό χαιρόμουνα πολύ , πως γης ο φάροςκαι με το νου λογάριαζα πως δεν υπάρχει ΧάροςΜα πάνε. Δε κατάλαβα περάσανε τα χρόνιακαι φύγανε τα νιάτα μου σαν του Μαρτιού τα χιόνια..Τα γλέντια και όλες οι χαρές περνούσαν στον αέρακι’όλη η ζωή μου σα να’τανε μια μέρα…Σαν ένιωσα γεράματα θυμάμαι τα παλιά μουμου φάνηκε παράξενο που ασπρίσαν τα μαλλιά μουτο φως από τα μάτια μου μικραίνει λιγοστεύεικαι ο νους μου πως εγήρασαακόμη δε πιστεύει…..Τα πόδια μου αδυνάτισαν τα χέρια δε κινούνταιτα δόντια μου χαλάσανε κι’αυτά παραπονιούνταιΚατάλαβατον θάνατο , σε λίγο τελειώνωκαι τότε βάζω μια φωνή με κλάματα και πόνοΠοιος μάγος φέρνει τη Ζώη και ποιο γιατρό να πάρωκαι ποιος μπορεί και δύναται που να νικά το χάροΘα του χαρίσω κτήματα και λίρες όσες θέλειαρκεί το Χάρου το σπαθί να σπάσει και τα βέλη………………………………………………………………………………………

Κανείς δε αποκρίθηκε κανείς δε μου’πε ξέρει

να μου γλυτώσει τη ζωή και νιάτα να μου φέρει……………………………………………………………………………………….

Λοιπόν μια μέρα του Απριλιού χωρίς να περιμένωκάποιος χτυπά τη πόρτα μου με τρόπο αγριεμένοΉταν ψιλός κατάμαυρος . Φωνάζω. Τι να κάμωΚαι με φωνή που τρόμαζε μου λέει σήκω επάνωΜου ξέσκισε τα σπλάχνα μου και πήρε τη ψυχή μουκαι αμέσως παν τα πλούτη μου μαζί με τη στολή μουΚαι τώρα τα χωράφια μου παν και τα παλάτιατα ρόδινα τα μάγουλα η γλώσσα και τα μάτιαΣκουλήκια φάγαν το κορμί , την ομορφιά το σώμααφού με λάσπη γίναμε , γέννησαν πάλι χώμαΟι φίλοι μου και συγγενείς δε θέλω να με κλαίνεΘέλω κερί μνημόσυνο<<Συγχώρεσε>> να λένε…Όπως με βλέπεις άνθρωπε και εσύ θα καταντήσειςγι’αυτό στη πρόσκαιρη Ζωή μη λες θα καζαντίσειςΌταν γεράσω να μην λες θα κάνω καλοσύνεςτότε θα πάω στην εκκλησιά πολλές ελεημοσύνεςΟ Χάρος είναι λαίμαργος δεν έχει προθεσμίαδεν έχει φίλους για χαρές δε σου χρωστάει καμίαΠαίρνει τις μάνες των παιδιών λεβέντες που γλεντάνεαπό τη κούνια τα μωρά κοπέλες που κεντάνεΝα σκέφτεσαι το θάνατο επτά φόρεςτη ώραυπήρχανκαι άλλοι στη Ζώη μα δεν υπάρχουν τώραΣε κάθε βήμα πρόσεξετου Σατανά το βρόχιμην αδικήσεις ορφανούς, γυναίκες, χήρες όχιΠιστά τους νόμους φύλαγε χωρίς καμιά προσθήκητας εντολάςτου Μωυσή τη Νέα ΔιαθήκηΝα μην δουλέψεις Κυριακή και τις γιορτές Αγίωνμα έχεις αμόλυντη ψυχή και καθαρών τον βίωνΝα μην κοιτάζεις πονηρά μη βλασφημάς τα Θείανα δίδεις περιφρόνηση στου Σατανά τη βίαΤης μέρας τα αμαρτήματα και πριν ο ήλιοςδύσημε κάθε τρόπο του Θεού να τα έχεις όλα σβήσειςΕλεημοσύνη , προσευχή , αγάπη και νηστείααυτά θα σώσουν τη ψυχή μη λες πως είναι ΑΣΤΕΙΑΑγάπα τον πλησίον σου και ποτέ μη κάνειςγιατί αργά η γρήγορα θα σβήσεις θα πεθάνεις ….

Δε ξέρω πόσο παλιό ειναί...

Μου αρέσει! 3