Şiir bir varoluş biçimidir. Belki maddiyatçılar için saçmadır şiir ama inanın onların paralarından daha değerlidir.
Yaşamak hiçtir; yaşayabilmektir asıl olan.
Şiir, şiiri bilenlerin ve hissedenlerin içine tatlı, bir dokunuştur, bazen en olmadık şeye isyandır.

Şiir, bazen hiçliktir, bazen o hiçlik içinde tüm dünyaya sahip olabilmektir,
Şiir anlayan için en büyük mülktür, anlamayan için ise zırvalıktır.
Şiir varoldukça biz varız, çünkü şiir insanın içine gömdüğü gerçek arzular ve gerçek yaşamdır.
Şiir hak edenlerindir, hak etmeyenlere canı cehenneme diyebilmektir.
Şiir, sevgilinin gözkapaklarında uyumaya anlam vermektir.
Şiir, sevgilinin göğsündeki iki küçük bene sevgi yükleyebilmektir.
Şiir, hesapsız sevmektir, terk etse de sevgili seni onu içine gömüp içinde rahipçe sevebilmektir.
Şiir, dünyanın öbür ucundaki acıyı içinde hissetmektir, Che’nin dediği gibi…
Şiir, bütün adiliklere inat kendin olabilmektir..
**
Şiir her zaman mutlaka hayatımızda olmuştur. Herkes hayatının belli bir döneminde şiire ilgi duymuştur.
Şiirin tam olarak tanımını yapmak çok zordur. Ama şiirin salt bir yazım biçimi olmadığı kesindir. Yazı olmadan önce de şiir vardı. Şiir bir noktada sözün sihri olarak da tanımlanabilir. Kuşkusuz şiir ilk önce söz olarak var olmuştur, ancak insanın ruhsal yapısı sürekli değişmektedir. Ruhsal yapıyı biçimlendiren genetik olgular olsa da sanat ve düşünce yoluyla da ruh biçim alır. İnsan ruhu bebeklikten itibaren on binlerce yıllık kültürel mirası devralarak gelişim gösterir. Bin yıl önceki insanın şiirden aldığı ile günümüz insanın şiirden aldığı arasında çok fark vardır. Zamanın ilerlemesiyle berber sanatlar da incelerek daha doğrusu ayrıntılaşarak ve zenginleşerek gelişim sağlar. Fotoğraf makinesi icat edilmeden önce gerçekçi resim çok değerli idi. Ama fotoğraf makinesinin icat edilmesiyle gerçekçi resim anlam kaybına uğradı ve resim sanatı değişik arayışlara yöneldi.
Şiir ilk önce dini ritüel metinleri biçiminde çıkmıştır. Eğer totem dinlerde büyücülüğü bir dini ritüel olarak sayarsak şiirin ilk örneklerin büyücülerin, büyü için oluşturdukları söz dizinleri olarak sayabiliriz. İnsanlarda bireyleşme geliştikçe şiir de bireyleşmiştir. Aşk şiirinden önce topluluk için oluşturulan şiirler vardı. Yani şiir bireysel olmadan önce toplumsaldı. Ama en bireysel olan duyguda bile bir toplumsallık vardır.
Şiir zamanla söz olmaktan çıktı eylem ve tavır halini almaya başladı. Onun içindir ki 19.yüzyılda yaşamış olan romancı George Sand “hayatında tek dize şiir yazmamış harika şairler vardır” der. Bununla Sand şiiri doğaya ve topluma karşı bir tavır - duruş olarak tanımlar. Aslında burada bir duruştan da öte “faklı hissetmek” olarak algılamak daha yerinde olur. Benim için şimdiye kadar şiiri en güzel tanımlayan şair Aydın ALP’TİR. Aydın ALP şiir için şunu der:
“Allahın belası şiir. Nerden kaptırdım yakamı sana
Senin düzenin için düzensiz yaşamaktan bıktım
(…)
Normal insanlar gibi yaşamak isterdim
Evim…arabam…eşim…çocuklarım
Küçük kaygılar içinde bencil ve ahmak
Ve mutlu olmak isterdim…”
Aydın ALP için şiir bir karşı çıkıştır. Ret ediştir. Toplum düz yaşar ama şair “ rahat bir yaşamdan” feragat etmek zorundadır.
Normal yaşayıp şiir yazmak imkânsız olmasa da çok zordur. Şiir normal olana karşı çıkıştır. Şiir öyle bir şey ki bazen kendi karşıtı bile olabiliyor.

Μου αρέσει! 1