31.05.2013
ufulo mdidari
33, Tbilisi, Γεωργία

ეს არის ისტორია ჯარისკაცზე რომელიც საბოლოოდ დაბრუნდა სახლში ვიეტნამში ბრძოლის შემდეგ. მან დაურეკა მშობლებს სან-ფრანცისკოდან

"დედა,მამა მე მოვდივარ სახლში. მაგრამ არის რაღაც რაც უნდა გთხოვოთ.მე მყავს მეგობარი რომელიც ძალიან მინდა რომ მოვიყვანო
"რა თქმა უნდა! " მიიღო პასუხი. "ჩვენ გულით მივიღებთ მას:"
არის რაღაც რაც უნდა იცოდეთ,გააგრძელა შვილმა. იგი ძალიან დაშავდა ბრძოლაში. მან ჩამოაღწია სამშობლოში მაგრამ დაკარგა მხარი და ფეხი. მას არსად აქვს წასასვლელი,და მე მინდა რომ მან ჩვენთან იცხოვროს
'"ჩვენ ძალიან ვწუხვართ მის გამო,იქნებ ვუშოვოთ სადმე საცხოვრებელი?"
"არა მა,დე..მე მინდა მან იცხოვროს ჩვენთან"
"მაგრამ შვილო,შენ არც იცი რას გვთხოვ,ვიღაც ასეთი დაზიანებით იქნება სასინელი ტვირთი ჩვენთვის. ჩვნ ჩვენი ცხოვებით უნდა ვიცხვროთ,ვერ მივცემთ ასეთ რამეს უფლებას შემოიჭრას ჩვენს სიცოცხლეში. ამიტომ დაივიწყე მის შესახებ და წამოდი სახლში"
"ის იპოვის თავისი ცხოვრების გზას"
ამის შემდეგ მან დაკიდა ყურმილი. მსობლებს აღარაფერი სმენოდათ მის შესახებ. რამდენიმე დღის შემდეგ სიახლეებსი მოხვდა შემდეგი ინფ.: ახალგაზრდა ბიჭმა თავი მოიკლა,იგი ბინის ბოლო სართულიდან ჩამოვარდა. ბიჭის მშობლები სან-ფრანცისკოში იქნენ დაბარებულნი რადგან ამოეცით გვამი. რეტდასხმულები უფრო დიდ საგონებელში ჩავარდნენ როცა აღმოაჩინეს რომ გვამს არ ჰქონდა ფეხი და მკლავი

 
Σχόλια

Δεν υπάρχουν ακόμα σχόλια.
Πρόσθεσε ένα σχόλιο για να ξεκινήσεις τη συζήτηση!

Blog
Τα blogs ενημερώνονται κάθε 5 λεπτά