დე, თოჯინას ტკივა?
- რა თქმა უნდა?! ის ხომ შენი შვილია?! მოვლა და მოფერება უნდა!
- დე, ხეებს? ყვავილებს?
- ისინიც ცოცხლებია, ჩემო სიხარულო! ნახე, ხეს რომ კანი გაუჭრა, როგორ ტირის, ან ყვავილს რომ წყვეტ, როგორი წვეთი ჩნება?! ეს მისი ცრემლია!..
- დე, მე როგორ გავჩნდი?
- ტყის პირას, აუარება იებში გიპოვე, პაწაწინა.
- დე, სიკვდილი რაა?
- ამქვეყნიური ტკივილების მონატრება...
- დე, შენ მოკვდები?
- ოდესმე. მაგრამ არ იდარდო! მე შენთან ყვავილად, ან ჩიტად დავბრუნდები!
- მე გიცნობ?
- კი, აუცილებლად! განიშნებ! ხელად მიხვდები!
ჩემი ბავშვობისდროინდელი საუბრები მახსენდება დედასთან და მეღიმება...
ფანჯარაზე კაკუნი... ნიბლია მოფრენილა, თავი მოუღერებია, ნისკარტს მინას ურტყამს და მიყურებს...
- შენი სულის ჭირიმე, დე! გიცანი...
ცრემლი თავისით ჩამოგორდა...
Δεν υπάρχουν ακόμα σχόλια.
Πρόσθεσε ένα σχόλιο για να ξεκινήσεις τη συζήτηση!