თვალში მძინარე ცრემლი ვარ,
მამულზე ჩამოსატირი.
ანატორ ჟამთა დენა ვარ,
პირღრუბლიანი შატილი.
მიცუს თორღვაის ციხე ვარ,
შავს ქარაფს გამოშატილი.
არდოტში - მურღვათ სიმაგრე,
უკლო ქარებს რომ შავტირი.
ხახაბოს ხახით ხირიმი ,
აწუნთის ქედზე მქუხარი.
ზენ, გორზე - თალაის ციხე,
მტრისაგან ნასულწუხარი.
ხმალი ვარ დავითფერული,
ყორნების სისხლში მდუღარი,
აიეხ სახლ-კრის ჩამოშლა,
აჭინჭრებული ბუხარი.
სიჩუმე სასაფლაოთა
და დანიუხე მძინარი.
ერთ დღეს სულთ ამოდენა ვარ,
ცა - მზეთ გამყოლი ვინ არი?!
შენ თეთრი მთების თრთოლვა ხარ,
ცა-ვარსკვლავების მანდილი,
გული ხარ, საჯიხვეებში
მკერდიდან ამოვარდნილი.
მზისპირნაბანი წვიმა ხარ,
ქარის - ბალახთად ქადილი,
ჩავლა ხარ, ჩამოღამება,
ვერ გამხელილი წადილი.
ნარ-ეკლიანი საწუთროს
ხან სათავე ხარ, ხან - ძირი.
შენ ის ხარ, ვინაც ამოკლა
ჩემი საწუთროს მანძილი.
მურღვა არდოტელი
Δεν υπάρχουν ακόμα σχόλια.
Πρόσθεσε ένα σχόλιο για να ξεκινήσεις τη συζήτηση!