ემა უოტსონი: პერსეპოლისში მოთხრობილია იმ თავისუფლების შესახებ, რომელიც 1970-იანი წლების ირანში ჰქონდათ ქალებს, რომელიც რევოლუციის შემდეგ მკაცრი კანონებით შეიცვალა. თქვენი აზრით, ქალებისთვის ცხოვრება მარტივი დღეს უფროა თუ თქვენს ბავშვობაში?
მარჯან სატრაპი: კანონის მიხედვით, უფრო მეტი თავისუფლება გვქონდა. მაგალითად, შეგვეძლო მოგვეთხოვა განქორწინება, მაგრამ როდესაც ქალს განათლება არ აქვს და არ არის ეკონომიკურად დამოუკიდებელი, განქორწინების მოთხოვნის უფლება ცხოვრებას დიდად არ შეგიცვლის.
წარმოიდგინე - გყავს 3 შვილი, არ გაქვს განათლება და სამსახური - რა უნდა ქნა? ვერ გაშორდები; ამიტომ მთელი ცხოვრება იმ ნაძირალასთან ყოფნა გიწევს.
დღესდღეობით წესები ქალების წინააღმდეგაა. თუმცა, ამავე დროს იმის მოსმენა, რომ “ქალი მხოლოდ მამაკაცის ნახევარია” ქალებს აძლევს მოტივაციას, რომ წავიდნენ და მეტი ისწავლონ. დღეს ირანში სტუდენტების ორი მესამედი - 70 პროცენტი - გოგოებია.
დღეს გოგოები თითქმის ყველა სფეროში არიან ჩართულები, რაც ნიშნავს იმას, რომ ქორწინების შემდეგ, ეს გოგოები საკუთარ მამებზე, ქმრებზე და ძმებზე უფრო განათლებულები იქნებიან - ამ დროს, გოგოებს ვეღარ ეტყვიან, რომ ისინი მამაკაცების მხოლოდ ნახევრები არიან, ხომ გესმის?
ასე რომ, თუ ქალებს აქვთ მუშაობისა და თავის რჩენის შესაძლებლობა, მათ უკვე განქორწინებაზე ფიქრიც შეეძლებათ. თავიდან ეკონომიკური დამოუკიდებლობაა საჭირო, შემდეგ უკვე თავისუფლებაზეც შეგვიძლია საუბარი. განათლებული ქალი ეკონომიკურად დამოუკიდებელია, რომელიც შეურაცხყოფას ნაკლებად აიტანს. ეს პირველი ნაბიჯია დემოკრატიისკენ.
დემოკრატიის მტერი ერთი ადამიანი არ არის. დემოკრატიის მტერი პატრიარქალური კულტურაა. ისევე, როგორც ოჯახში მამაკაცს აქვს უფლება, გადაწყვიტოს ყველაფერი და ბოლო სიტყვაც მისია, ასეა დიქტატორის შემთხვევაშიც - რომელიც მთელი ერის მამის როლშია.
რაც უფრო მეტი განათლებული ქალი გვეყოლება, მით უფრო განათლებული საზოგადოება გექნება. ეს არ არის “ფემინისტური წინასწარგანწყობა”, ეს - ფაქტია.
მინდა გითხრა, როდესაც პატარა ვიყავი, დედა ყოველთვის მეუბნებოდა, "შენი სილამაზის იმედი არასოდეს იქონიო, შენი ინტელექტია მთავარი. ჩემთვის სულ ერთია, გათხოვდები თუ არა. მე მინდა, რომ ისწავლო და ეკონომიკურად დამოუკიდებელი გახდეო”.
ბავშვობაში მეგონა, გულისხმობდა, რომ მახინჯი ვიყავი, ისეთი მახინჯი, რომ არც კი უნდა მეცადა თავი გამელამაზებინა, იმიტომ რომ მაინც არავინ მომიყვანდა ცოლად.
ემა: მართლა ასეთი ინტერპრეტაციით გესმოდა?
მარჯანი: კი, აბსოლუტურად ასე იყო. მეგონა, დედა მარწმუნებდა, რომ რომანტიული ამბები არ მელოდა და ამიტომ ბეჯითად უნდა მესწავლა. ამის შესახებ მას 28 წლის ასაკში დაველაპარაკე, მან, რა თქმა უნდა, მითხრა, რომ სულელი ვიყავი. მისი სიტყვების ჩემეული ინტერპრეტაცია ასეთი იყო: “ჩემო გოგონა, საშინლად მახინჯი ხარ. ჩემი შვილი ხარ, გიცნობ, ასე რომ დანებდი! არავინ მოგიყვანს ცოლად”.
ემა: მაგრამ ახლა, როცა მისი ნათქვამის კონტექსტსა და პერიოდს აანალიზებ, საკმაოდ გასაოცარია, რომ მსგავსს მესიჯს გაწვდიდა. შენი აზრით, რამ გააძლიერა ასე? საიდან წამოვიდნენ ასეთი ძლიერი ქალები შენს წინაპრებში?
მარჯანი: ეს გეოგრაფიასთანაა დაკავშირებული - როგორც იცი, მე ჩრდილოეთ ირანიდან ვარ. ეს არის ადგილი, სადაც ბრინჯი მოგვყავს, სადაც ქალები გვერდიგვერდ, მუხლჩაუხრელად მუშაობენ. ამიტომ აქ სქესთა შორის არანაირი სხვაობა არაა.
დედაჩემი ამ ადგილას გაიზარდა, ძალიან მოსიყვარულე მამა და ოჯახი ჰყავდა.
მაგრამ ირგვლივ იხედები და ხედავ საზოგადოებას, რომელიც არ თვლის, რომ კაცი და ქალი თანასწორია. საზოგადოებას, რომელიც ამტკიცებს, რომ ქალები მხოლოდ ბავშვების გასაჩენად და სექსისთვისაა საჭირო. ხედავ, რომ ქალებს საკუთარი უნარის, ნიჭისა და ფუნქციის მხოლოდ ნახევრის, ან უფრო ნაკლების გამოყენების შესაძლებლობა აქვთ; შესაბამისად, ეს საზოგადოება ნახევარი ან უფრო ნაკლები სიჩქარით ვითარდება.
დედაჩემი 1960-70-იანი წლების ქალი იყო და არ უნდოდა, რომ მე ამ იდეოლოგიით გავზრდილიყავი. დედა მარწმუნებდა, რომ მე ადამიანი ვიყავი. ჩემთვის არასოდეს უთქვამთ, “შენ გოგო ხარ” ან “შენ ბიჭი ხარ”. ამის მაგივრად მეუბნებოდნენ: “ადამიანისთვის შესაძლებელი ნებისმიერი რამ, შეგიძლია გააკეთო შენც”.
ჩემი მშობლები დარწმუნებულები იყვნენ, რომ პირველი რაც უნდა გააკეთო, არის სწავლა. ისინი მეუბნებოდნენ, თუ ისწავლი, ყველაფრის უფლება გექნება, რაც გინდა ის აკეთეო. მაგრამ თუ არ ისწავლი, ჩვენგანაც ვერაფერს მიიღებო. არჩევანი მარტივი იყო - თუ მინდოდა, რომ მშვიდად მეცხოვრა და მეკეთებინა, რასაც მოვისურვებდი, ბეჯითი უნდა ვყოფილიყავი. და ეს იყო ის, რაც ავირჩიე.
ემა: მეც იგივე სიტუაციაში ვიყავი - დედაჩემი ბევრ თავისუფლებას მაძლევდა, მაგრამ სამაგიეროდ, კარგად უნდა მესწავლა.
მარჯანი: ასევე, ჩემი აზრით, ბევრ რამეში, რაშიც კაცებს ვადანაშაულებთ, ქალებსაც მიგვიძღვის წვლილი. ვინ ზრდის შვილებს პატრიარქალურ კულტურაში? ქალები. სწორედ ისინი არიან, ვინც თავიანთ შვილებს ეუბნებიან: “ჩემო გოგონა, ლამაზი უნდა იყო. ჩემო ბიჭუნა, შენ ყველაფრის უფლება გაქვს”, და ა.შ.
მე ექსტრემალურად პატრიარქალურ ქალებთან ერთად ფემინისტი კაცებიც მინახავს, ამიტომ არ მგონია, რომ ეს საკითხი სქესთანაა დაკავშირებული. ეს ინტელექტის ამბავია.
შეხედე ქალურ ჟურნალებს, ყველა ქალურ ჟურნალს! არასოდეს ვკითხულობ მათ, ყველა საშინელი და ზედაპირულია.
“როგორ დავიკლო 5 კგ ზაფხულამდე?” და თუ არ მინდა დაკლება? იმიტომ რომ ის პატარა ნაკეცი რომელიც მაქვს, ძალიან მიყვარს. და რა, თუ არ მინდა უნაკლო კანის ქონა? რადგანაც უკვე 45 წლის ვარ და რა გასაკვირია, რომ ვბერდები?
ეს კაცების ბრალია? არამგონია.
ეს ჩვენი პასუხისმგებლობაა და როცა კაცებს ვადანაშაულებთ, საკუთარ თავები მსხვერპლის როლში შეგვყავს. ჩვენ მსხვერპლი არ ვართ, ჩვენ ადამიანები ვართ. ჩვენ საკუთარი ტვინი გაგვაჩნია. ვერავინ დაგვიშლის ვიყოთ მშვენიერები და ჭკვიანები.
გასაგებია, რომ ოლიმპიურ თამაშებზე იგივე კატეგორიაში ვერ შევალთ, რადგანაც ასეთი კუნთები არ გვაქვს. მაგრამ, რაც მაბრაზებს, არის სპეციფიკური ფესტივალები, მაგალითად - ქალთა ლიტერატურული ფესტივალი - ამ დროს მიჩნდება კითხვა, რადგან ძუძუები მაქვს, სხვანაირად ვწერ? თუ ეს ჩემი ქალური მდგომარეობის ბრალია? კაცების მიერ დაწერილ ბევრ წიგნს ვკითხულობ და მათ მიერ აღწერილ ქალებთან თვითიდენტიფიკაციას ვერ ვაკეთებ.
ცოტა უფრო ჭკვიანები უნდა ვიყოთ.
ემა: საშინელებაა. ვხედავ, რომ თქვენ ნამდვილად გწამთ ადამიანის დამოუკიდებლობის და მისი შინაგანი სიძლიერის, გარემოებების მართვის უნარის. ჩემი აზრით, ეს მშვენიერია.
მარჯანი: ერთადერთი ადამიანი, ვინც თავისუფლებაში გვიშლის ხელს, ჩვენივე თავია. არავის შეუძლია წაგართვას თავისუფლება. მიცხოვრია დიქტატურაში და ვიცი, რასაც ვამბობ.
ემა: ამის თქმა მინდოდა. მათთვის, ვისაც ამგვარ რეჟიმში არ უცხოვრია, რთული წარმოსადგენია ასეთ პირობებში ცხოვრება. მაგრამ თქვენ გაქვთ უფლება, ამაზე ისაუბროთ, რადგან თქვენ ნამდვილად იცით, თქვენ ეს გაიარეთ.
მარჯანი: ვცხოვრობდი დიქტატურაში, სადაც ყველაფერი აკრძალული იყო. და რა, ნაკლებად თავისუფალი ვიყავი გონებაში? არა, არ ვყოფილვარ. გავსულელდი? არა. იმიტომ, რომ რამდენიც არ უნდა ეთვალთვალათ ჩემთვის, გონებაში ვერ შემოაღწევდნენ - ის მე მეკუთვნის. და თუ გადავწყვეტ, რომ ჩემი კონტროლის ქვეშაა, ასეც იქნება. კონტროლი კი, მხოლოდ გავარჯიშების შემდეგაა შესაძლებელი. თუ ჭკუას არ იყენებ, ის პატარავდება, ხოლო თუ იყენებ - იზრდება. ეს ყველაფერი ჩვენზეა დამოკიდებული.
არ უნდა შევიზღუდოთ თავი. პრობლემებს წინ უნდა აღვუდგეთ.
ქალები სხვა ქალების მიმართ ძალიან მკაცრები არიან. აი მაგალითად, როცა 30 წლის გავხდი და ყველა ინტერვიუში მეკითხებოდნენ - “შვილი გყავს?”
“არა”, ვპასუხობდი მე.
მერე კიდევ: “გყავს შვილი?”
“არა”.
“რატომ არ გყავს შვილი?”
“იმიტომ, რომ არ მინდა ვიყო დედა”.
ყოველთვის მიწევს თავის მართლება და როცა ვამბობ, რომ მინდა ჩემი ცხოვრება ჩემს საქმეს მივუძღვნა, ამბიციურ ძუკნას მეძახიან!
ასე კაცს არასოდეს ეპყრობიან. არასოდეს.
და ვინ მისვამს ამ კითხვების უმრავლესობას? ქალები.
ჩვენ არ ვუწევთ ანგარიშს არც სხვა ქალებს და არც საკუთარ თავებს. მგონი დროა ერთმანეთი ადამიანებად აღვიქვათ. კარგი დასაწყისი იქნებოდა.
ემა: გეთანხმები. წიგნში მოთხრობილი გაქვს, რომ ბიძია ანუში ახალგაზრდობაში გეუბნებოდა: “მნიშვნელოვანია გახსოვდეს, რომ ჩვენი ოჯახის მოგონებები არ უნდა დაიკარგოს, მაშინაც კი, თუ ეს ცუდი მოგონებებია და მაშინაც კი, თუ არ გესმის, რატომ მოხდა ასე.” რა გავლენა იქონია ამ ფრაზამ პერსეპოლისის წერისას?
მარჯანი: ძალიან დიდი. პატიება კარგი რამეა, იმიტომ, რომ არ შეიძლება მთელი ცხოვრება გაბრაზებულმა იარო. იმიტომ, რომ ხდები ის ადამიანი, რომელიც გძულს. და ზუსტად ეს ხდება სამყაროში, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ.
ჩვენი პასუხი ძალადობაზე ისევ ძალადობაა. ძალიან საშიშია იმავე თამაშის წესებით თამაში, რომლითაც ის ადამიანები თამაშობენ, რომლებიც არ მოგვწონს.
უვიცი ადამიანების პატიება შემიძლია, რადგანაც უვიცები არიან. მაგრამ ადამიანი, რომელმაც იცის, რომ ცუდს აკეთებს და მაინც აგრძელებს, ათჯერ უარესია. ვეცადე შენდობა, მაგრამ წიგნის წერის დროს გავაანალიზე, რომ ბრაზითა და ზიზღით ვიყავი სავსე - მინდოდა ყველა მომეკლა! ყველა დამესაჯა.
განათლებული ქალი ეკონომიკურად დამოუკიდებელია, რომელიც შეურაცხყოფას ნაკლებად აიტანს. ეს პირველი ნაბიჯია დემოკრატიისკენ.
რამდენიმე გვერდის დაწერის შემდეგ მივხვდი: ჯანდაბა, მეც ზუსტად მათნაირი ვარ. მეც მათნაირი ვარ და ზუსტად აქ გაიმარჯვეს - მათნაირი გამხადეს. ამიტომ, გასაანალიზებლად და დასამშვიდებლად, ცოტა ხანი დავისვენე. როცა რამეს მიხვდები, ეს იმას კი არ ნიშნავს, რომ ამართლებ მას, არამედ იმას, რომ უკეთ აანალიზებ ყველაფერს.
ამიტომ, ეს წიგნი მაინცდამაინც ავტობიოგრაფია არ არის, რადგან ავტობიოგრაფიას, ზოგადად, მაშინ წერ, როცა შენი ოჯახი და მეგობრები გეზიზღება და პირდაპირ ვერ ეუბნები მათ. ამიტომ, წერ ავტობიოგრაფიას და აცდი, რომ თავად წაიკითხონ.
ემა: ეს ავტობიოგრაფიის საუკეთესო აღწერაა!
მარჯანი: ჩემი ისტორიის დაწერის სხვა საშუალება არ მქონდა. არ შემეძლო უცებ მეთქვა - “ეს არის ის, რაც 70-80-90-იანი წლების ირანში მოხდა”, იმიტომ, რომ მე არც ისტორიკოსი ვარ და არც პოლიტიკოსი. მე ვარ ადამიანი, რომელიც გარკვეულ ადგილას, გარკვეულ დროს დაიბადა, რაღაცები შეიძლება არ ვიცოდე და ისტორიული უზუსტობა გამომივიდეს, მაგრამ ის, რაც მე გამოვცადე და ვნახე, ყველაფერი ზუსტია და ამიტომაც მოვყევი.
ეს ისტორია პირადია - ძალიან პატარა, მაგრამ მნიშვნელოვანი ფაქტორია. აი, მაგალითად, ერზე რომ დავიწყოთ საუბარი, რა არის ერი? ანუ, ყველა ბრიტანელი ერთნაირია? რა თქმა უნდა, არა. თქვენ გყავთ ძალიან კარგი ადამიანები - როგორიც ხარ შენ. გყავთ ხულიგნები და ყველა ტიპის ადამიანი. მკითხველს მხოლოდ ერთ ადამიანთან შეუძლია თვითიდენტიფიცირება, მაგრამ არა მთელ ერთან.
ამის გამო, უნდა დამეწერა ძალიან პირადი თვალთახედვით, სხვა შემთხვევაში, ეს იქნებოდა ვიღაც უინტერესო და უცნობი ადამიანის ისტორია. ადამიანები რომ ამბობენ - “მე ყველაფერი ვიცი”. მე ყველაფერი არ ვიცი; მე მხოლოდ ის ვიცი, რაც ვიცხოვრე. ამიტომაც ვცადე ჩემი გამოცდილების აღწერა. იმის, რაც ძალიან მნიშვნელოვანი იყო, იმიტომ, რომ ხალხმა ირანის შესახებ ცოტა რამ იცის. ისინი უყურებენ ტელევიზორს, რაღაცებს ნახავენ, დაასკვნიან, რომ ყველაფერი ისეა, როგორც მედიაში და სულელურ კითხვებს მისვამენ.
ემა: რა იყო ყველაზე სასაცილო კითხვა რომელიც შენთვის დაუსვამთ? ყოფილა რამე აბსურდული?
მარჯანი: რა თქმა უნდა, კი!
გერმანიაში ვიყავი რაღაც კონფერენციაზე და იქ იყო ერთი ფრაუ დოქტორი - ფრიად განათლებული ქალი. და მკითხა:
“თქვენს წიგნში ნაჩვენები ხართ თქვენ და თქვენი ოჯახი ბინაში… ოჯახის დანარჩენი წევრები სად არიან?”
და მეთქი “რას გულისხმობთ ოჯახის დანარჩენ წევრებში? ჩემი ოჯახი 3 ადამიანისგან შედგება - ჩემი მშობლები და მე, ჰოდა...”
“ჰო, თქვენ ასე ამბობთ და დანარჩენები სად არიან?”
ანუ მართლა სჯეროდა, რომ ჩვენ დიდ კარვებში ვცხოვრობდით, 26 სული ერთმანეთის გვერდიგვერდ და ცილი დამწამა ტყუილში! ჰოდა ვიფიქრე, ქალბატონო, უვიცი ხართ და ცოტა ტვინი გაანძრიეთ.
ემა: მართლა?! რა სიგიჟეა. მაგრამ საინტერესოა, აშკარაა, რომ დასავლეთში გარკვეული და ცოტა უცნაური წარმოდგენა გვაქვს ირანში არსებულ სიტუაციაზე, ცხოვრების წესზე.
როგორ ფიქრობთ, ქალები, და განსაკუთრებით დასავლელი ქალები, თვალს ხომ არ ვხუჭავთ ჩვენს შევიწროებაზე? ანუ, როცა სხვა კულტურებს ვკიცხავთ, ამავე დროს, ჩვენივე კულტურაში არსებული ხარვეზები ხომ არ გვეპარება?
მარჯანი: ვფიქრობ, დასავლელი ქალები გაცილებით უკეთეს სიტუაციაში არიან. მათ შეუძლიათ საკუთარი სხეული განკარგონ. გადაწყვეტილება დამოუკიდებლად მიიღონ. ეს მართლაც შესანიშნავი შესაძლებლობებია.
მაგრამ ჩვენი საზოგადოების კულტურა და აზროვნება, ძირითადად რელიგიას ეყრდნობა. ნებისმიერი მონოთეისტური რელიგიის ფუძე არის ადამი და ევა და ის, რომ ღმერთმა თქვა - “არ შეჭამო ვაშლი”. შემდეგ, ცუდმა ევამ უთხრა ადამს - “ოჰ, რა მოხდა ვითომ, წამოდი ვჭამოთ ვაშლი”. ამ დროს არავის ახსენდება, რომ ადამს უბრალოდ შეეძლო ეთქვა - “არა...”
ეს ისტორია აჩვენებს, რომ ევა უფრო ძლიერი იყო და სცადა იმიტომ, რომ აინტერესებდა, რა მოხდებოდა. ხოლო ადამი ცხვარივით გაჰყვა. ასეთი იყო რეალობა.
მაგრამ ეს ამბავი ინტერპრეტირებულია, როგორც ევას დანაშაული. შესაბამისად, გაჩნდა წარმოდგენა, რომ ქალები ცუდები არიან. ესაა და ეს. სადაც არ უნდა წახვიდე, პრობლემა ქალთა იმიჯშია.
ზოგ ქვეყანაში ქალთა დაფარვას ცდილობენ, სხვა ქვეყანაში - შიშვლად უნდათ - მანქანის, ფორთოხლის წვენის ან ნებისმიერი რამის გაყიდვისას, ცდილობენ მკერდი დაგვანახონ. ესაა ქალების იმიჯის პრობლემა.
რა თქმა უნდა, ვფიქრობ, რომ დასავლელი ქალების სიტუაცია ასჯერ უკეთესია, ამიტომაც ჩამოვედი და ვცხოვრობ დასავლეთში. აქ გადაწყვეტილებების მიღება ჩემით შემიძლია, მაგრამ ამასთანავე, ძალიან შორს ვართ თანასწორობისგან. ქალებს ჯერ კიდევ იყენებენ როგორც ნივთს. ჩვენ ნივთები ვართ.
ემა: გეთანხმები. გოგოებმა და ქალებმა უნდა ვიპოვოთ უფრო მეტად გაძლიერების გზა.
მარჯანი: როცა კაცი ურტყამს სხვა კაცს, ის ხელს უბრუნებს. ეს ნიშნავს, რომ თუ სხვა ფიზიკურად გიკეთებს ისეთ რამეს, რაც არ გინდა, თავდაცვის უფლება გაქვს. ეს ფუნდამენტალური უფლებაა. მაგრამ როცა მე ვიცავ თავს, მეუბნებიან, რომ ველური ვარ. მე არ ვარ ველური. ველური და უზრდელი დადის და სხვა ადამიანებს ყოველგვარი მიზეზის გარეშე სცემს. მე თავს ვიცავ. თუმცა რამდენჯერ ყოფილა შემთხვევა, რომ თავი დაგვიხრია?
ქალები ფილმებში? რამდენი ქალი პერსონაჟია, რომელიც მამაკაცზე არაა მიბმული? ქალი ყოველთვის ან ვიღაცის ცოლია, ან დედა, ან საყვარელი, ან ბებია. არ შეიძლება, დამოუკიდებელი პერსონაჟი იყოს?
დიდი გზა გვაქვს გასავლელი, თუმცა, ეს მხოლოდ ჩვენი გადასაწყვეტია.
ჩვენს შვილებს უნდა ვუთხრათ: “უპირველეს ყოვლისა შენ ხარ ადამიანი”.
შენი სქესი მნიშვნელოვანია მხოლოდ მაშინ, როცა გყავს შეყვარებული. კი, მაშინ გენდერი მნიშვნელოვანია. მაშინ ხარ ან კაცი ან ქალი, რომელიც შენ გინდა, რომ იყო. დანარჩენ დროს მოიქეცი, როგორც ადამიანი. მორჩა და გათავდა.
ზოგი ფემინისტური მოძრაობა დიდად არ გვეხმარება, რადგან იუმორი აკლიათ.
მაგალითად, ამერიკაში ქალი რომ ცუდად იქცევა და მაშინვე ამბობენ, “ოჰ, რა კაცური საქციელია.” ამ დროს ფიქრობ - “დავიჯერო არ გინახავთ უზრდელი ქალი? რა შუაშია აქ კაცობა?”
ხომ იცი, სიმონ დე ბოვუარმა თქვა - “შენ არ იბადები ქალად; შენ ყალიბდები ქალად”. ჰოდა ასევე არ იბადები კაცად - შენ ყალიბდები კაცად, იმიტომ, რომ სოციუმი გეუბნება, როგორ მოიქცე.
ფემინისტური მოძრაობები დიდი ხანია ცდილობენ, რომ კაცებს პენისი მოკვეთონ. ეს არაა კარგი. ჩვენ აღარ უნდა გავიმეოროთ კაცების შეცდომები. ჩვენ უნდა ვიყოთ უფრო გონიერები და ვთქვათ, რომ ჩვენ ერთად ვიცხოვრებთ, ვითანამშრომლებთ, მოდით, ვიყოთ ერთად.
მინდა, ახალი ტიპის ფემინიზმი არსებობდეს, რომლითაც ჩვენ უფრო გონება გახსნილები ვიქნებით, ვიდრე საუკუნის წინანდელი უტვინო კაცები, რომლებსაც დავარიგებთ და ვასწავლით. ჩვენ შეგვიძლია, რომ ასეთები ვიყოთ. ეს სამყარო ერთად უნდა ავაწყოთ. ერთმანეთს კარგად და ადამიანურად მოვექცეთ და შემდეგ შეიძლება რამე გამოგვივიდეს.
ემა: მომწონს და იუმორის თემაზეც გეთანხმებით, რომელიც ძალიან მნიშვნელოვანია.
პერსეპოლისის წაკითხვამდე, ინგლისელი კომიკოსი ქალის, კეიტლინ მორანის წიგნი წავიკითხე - “როგორ ვიყო ქალი”. იცი, საკმაოდ სადავო გახდა და იყო დეტალები, რამაც ზოგი ადამიანი შეურაცხყო. მაგრამ, რაც არ
ქალბატონო ეკა აქ სულ აკლია ამ გარემოს შენი ბლოგები. მახსოვს ღქვენი აქტიურობა, აცოცხლებდით საიტს, მიხარია რომ დაბრუნდით. აქ იმიტომ ვწერ რომ დახურული საფოსტო ყუთი გაქვთ. :)
sagamo mshvidobis! didi madloba, adre upro saintereso iko aq shemosvla vagiareb, dzalian saintereso chanacerebi ideboda blogshi, datoves chemtvis saintereso adamianebma es saiti da mizezic es aris aq rom ishviatad var!