na nowy cud święta.

Bo jakże inaczej nazwać białą porę,

która nam wieści nowinę wprost z Nieba.

Po dolinach rozlega się światło łagodne.

To księżyc nocami sieje tę srebrną poświatę

i niesie aż na szczyty odblask szczęścia swego.

Góry cieszą się wespół z ludźmi dobrej woli.

Ziemia choć w śniegu, bo zima w krąg ją ogarnia,

ogrzaną miłością nadchodzącego Boga.

Drogi ciemne i zgubne wyprostowane zostają,

zalane blaskiem gwiazd i ustrojone śpiewami.

Stąpać po nich możemy bezpiecznie i lekko.

A z gwiazd owych ta jedna zawisa nad miejscem,

wybranym spośród innych,

ochrzczonym - Betlejem.

Janusz A. Kobierski

Μου αρέσει!