zawsze...
gdy jes­teś w swoim świecie,
dłonie przy­tulają moc­niej
ges­tem i mową umysłu jakże najprościej

chwilą, wy­razić pragną wszys­tko
i słów nie pot­rze­ba, gdy tak blisko
to ust krawędzie, po­całun­kiem mówią
ro­zis­krzo­ne oczy, każdy gest śledzą

gdy przym­knięte tą chwilą,
jaszcze więcej mówią...
i wciąż bez lęku, do­tyk czują
na­wet to, cze­go już nie widzą...

gdy tak ciągle jeszcze w bieli,
po­woli wiat­rem, zni­kam w czerni...

---

Μου αρέσει!